Stel je voor: je zit weer met je partner aan tafel, discussie loopt op, en na het tiende “oké, je hebt gelijk” vanavond knik je maar gewoon. Herkenbaar? Ik kwam laatst nog onderzoek tegen (Universiteit Utrecht, als je het na wilt zoeken) — bijna 60% van de Nederlanders geeft toe discussies uit de weg te gaan door gewoon mee te knikken. Maar wat doet dat eigenlijk met je relatie?
Waaróm knikken zo gevaarlijk is (zelfs als je gewoon geen gedoe wilt)
Luister, niemand zit te wachten op een filmdrama tijdens de afwas. Toch is knikken — en dus jezelf wegcijferen — niet bepaald de gouden route naar harmonie. mijn collega noemde het laatst de “stille erosie” van relaties: je partner denkt dat alles oké is, jij voelt je niet gehoord. Na een paar maanden voelt het ineens alsof je samenwoont met een vreemde.
- Je echte gevoelens stapelen zich op (en ontploffen op het slechtste moment — spreek uit ervaring).
- Je partner snapt ooit niet waar jouw afstand vandaan komt.
- Conflicten worden niet écht opgelost, ze verdwijnen gewoon onder het tapijt.
Waarom we toch zo vaak ‘ja’ knikken — een beetje cultuur, een beetje gewoonte
Deed me denken aan wat een vriend laatst zei: “In Nederland vinden we het al snel ongemakkelijk om meningsverschillen uit te spreken. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.” Misschien is het dat. Of misschien wil je het ’s avonds gewoon gezellig hebben, niet weer gedoe. Maar ja, gezelligheid zonder eerlijkheid is als patat zonder mayo — tja, kan, maar…
Wat werkt dan wél? Kleine stappen, groot verschil
Oké, ik ben de laatste die zegt dat je elke irritatie moet benoemen. Maar wat ik steeds vaker probeer (soms lukt het pas drie dagen later, eerlijk is eerlijk): gewoon één klein zinnetje. Bijvoorbeeld: “Ik begrijp wat je bedoelt, maar het voelt voor mij anders.”
- Neem pauze voor je reageert — Klinkt saai, werkt echt. Zelfs even thee zetten kan al schelen.
- Zeg wat je voelt, niet wat de ander doet — “Ik voel me gefrustreerd” i.p.v. “Jij luistert nooit”. Scheelt veel gesteggel.
- Zoek een klein compromis — Misschien wil je buurman-achtig alles uitpraten, misschien is een ‘we laten het rusten’ soms gewoon beter (tenzij je eeuwige knikkers wil worden…)
Een stukje toeval: soms helpt de omgeving ook
Ik bedoel: vorige maand losten mijn partner en ik een best pittige ruzie op — zónder schreeuwen — tijdens een wandeling door het Vondelpark. Geen idee waarom het daar makkelijker voelde. Misschien werkte het omdat je niet continu tegenover elkaar zit. mijn moeder zegt altijd: “Bewegen is praten zonder ruzie.” Misschien zit daar wat in… of niet, wie weet.
En nu?
Misschien knik je deze week nog drie keer omdat het makkelijker is — is ook prima. Maar als het je stoort, probeer dan eens het gesprek net iets minder ‘Nederlands’ beleefd te houden. Gooi er — tussen de Albert Heijn-bonnetjes en vaatwasser in — eens een eerlijk zinnetje uit. Je hoeft geen Dr. Phil te zijn. Ben benieuwd of het werkt bij jullie, of dat ik gewoon geluk heb gehad 😉 Laat vooral hieronder weten — zijn jullie knikkers, of gaan jullie voor het gesprek? In ieder geval: succes aan tafel vanavond…
