Wist je dat 2 op de 3 Nederlanders zich na hun eerste taalcursus nog steeds onzeker voelt over hun vaardigheden? En toch, als ik in de trein luister naar mensen op weg naar hun avondles, hoor ik bijna altijd: “Ik wil gewoon foutloos spreken.”
Maar ja — gisteren nog riep mijn buurman: “Met zo’n instelling blijft geen woord hangen, joh.” Dat zette me aan het denken. Misschien proberen we het verkeerde te bereiken?

Perfectie als blokkade — herkenbaar?

of je nu Frans leert voor vakantie of stevig Engels nodig hebt voor je werk — eigenlijk kom je altijd dezelfde drempel tegen: die onbereikbare lat van ‘perfect’ spreken. In de appgroep van onze cursus voerde dat maand geleden weer tot verhitte discussies.
Iedereen lijkt te denken dat foutloosheid het doel is. Maar waarom eigenlijk?

• Fouten maken is menselijk. Mijn docent Nederlands zei altijd: in het begin klink je als een dronken peuter. Niemand vindt dat erg — behalve jijzelf.
• Perfectie maakt je bang om te oefenen. Als je alleen durft te praten als alles klopt, komt er maar weinig taal je mond uit. Zo had mijn collega zes jaar les, maar belt nog steeds haar Engelse vriendin niet op. Bijzonder, toch?
• Andere mensen letten er amper op. Serieus: in al die jaren heb ik nog nooit iemand uitgelachen vanwege een krom zinnetje. Meestal krijg je juist applaus voor je moeite.

Waarom streef je eigenlijk perfectie na?

ik snap het ergens wel — wie wil er nou dom overkomen? Zeker in Rotterdam, waar iedereen je zo pakt op een foutje. Maar: misschien hou je jezelf daarmee klein.
Vaak is het angst. Angst om uitgelachen te worden, angst om niet serieus genomen te worden. Terwijl, wees eerlijk: wanneer lachte jij iemand uit omdat hij je taal leerde? (Mocht je hier ja zeggen… misschien moet je jezelf iets vaker even aankijken in de spiegel)

Drie praktische manieren om perfectie los te laten

1. Vier je fouten — Eindelijk een reden om taart te eten! Maak een lijst van je gekste versprekingen. De meesten zijn onthoudbaar én grappig. In onze lesgroep was “Ik heb honger in een ijsbeer” jarenlang een hit. (Trouwens, wie honger heeft in een ijsbeer, mag het zeggen.)
2. Stel jezelf niet op als slachtoffer. Nederland is eigenwijs en direct. Loop je vast? Da’s normaal. Gewoon benoemen: ‘Sorry, ik zoek even naar het goede woord’ en je hoort vanzelf suggesties om je heen.
3. Praat met kinderen. Ja, echt — op de kinderboerderij, op een verjaardag, maakt niet uit. Zij geven niks om fouten en corrigeren je desnoods ongefilterd. Heelt je ego én je vocabulaire.

Voorbeelden uit de praktijk (en een losse tip)

Op de markt van Utrecht zei een vriendin ooit: “Mag ik een kilo bloemkool zonder helm?” De marktman glimlachte vriendelijk — en gaf haar… een bloemkool. En ik moet bekennen: soms praat ik expres met een accentje, gewoon om niet altijd gecontroleerd over te komen. het ontspant de boel.
Weet je wat helpt? Regelmatig korte gesprekjes in het écht voeren, hoe ongemakkelijk ook. Misschien werkt dat bij jou minder. Maar ik ken niemand die door alleen maar zwoegen op NuBeterNederlands echt soepel werd.

Wat krijg je als je perfectie laat varen?

• Meer lef — je zegt sneller wat je bedoelt
• Sneller resultaat — oefenen, oefenen, oefenen werkte bij bijna iedere cursist in onze groep
• Meer plezier — zelfs mijn moeder (Amsterdam-Noord) zegt: “Lekker bezig joh, je klinkt al bijna als een local!”

in het kort, perfect willen zijn werkt vooral verlammend. Beetje loslaten dus. Of zoals ze in Nijmegen zeggen: “Beetje wollig kan geen kwaad.”

En nu?

Probeer deze week eens bewust een fout te maken in je nieuwe taal — en kijk wat er gebeurt.
Laat me in de reacties weten: wat was je grappigste versprekingsmoment? Of deel jouw ultieme tip om over die perfectiedrempel te stappen.
In ieder geval: je bent niet alleen, en zeker niet de enige die weleens struikelt.
Misschien had mijn buurman toch gelijk… Nu jij nog!