Op een verjaardag vorige maand, ergens in Utrecht, ving ik een gesprek op over hondenbelasting – altijd weer diezelfde meningen, tot iemand ineens zei: “Laten we gewoon afspreken dat we het niet eens worden.” En gek genoeg, iedereen viel stil. Geen frustratie, geen boos gezicht, gewoon koffie halen en dóór. Waarom werkt deze simpele zin, “We worden het gewoon niet eens”, eigenlijk zo belachelijk goed? Daar ging ik eens wat dieper in duiken. Want ik merk steeds vaker, vooral bij collega’s en in familie-appgroepen, hoe krachtig juist zo’n klein zinnetje kan zijn om een eindeloze discussie in één klap te stoppen.
Waarom blijven we toch discussiëren?
In Nederland — en ja, ik weet dat we er om bekend staan — houden we van meningen uitwisselen. Van het klimaat in Amsterdam tot het parkeerbeleid in Breda, overal vindt wel iemand ergens íets van. Maar waarom kunnen we het soms niet gewoon laten rusten? Kleine theorie van mijn buurman: “We willen gewoon gelijk krijgen.” Ik herken het. Maar soms is het net klaverjassen met m’n schoonouders — niemand wint, iedereen geïrriteerd.
“We worden het niet eens” — mag het zo makkelijk?
Het klinkt te simpel, ik weet het. Maar neem deze situatie: je vriendin is overtuigd dat pindakaas van Calvé alleen lekker is. Jij zweert bij Jumbo huismerk. Eerst grappen, daarna licht geïrriteerd — want hoe kun je nou serieus… Nou ja, u snapt het. Dan gooit iemand die zin erin. Ongeveer: “We worden het hier toch niet over eens, zullen we nieuw onderwerp?” Het werkt als een soort noodrem stoppenknop, zelfs bij serieuze of emotionele onderwerpen.
- De spanning gaat eruit. Niemand hoeft meer te winnen – de lucht klaart letterlijk op.
- Je geeft respect. Je laat impliciet merken: “Jij jouw mening, ik de mijne. En dat is oké.”
- Iedereen kan z’n gezicht redden. Handig, want gezichtsverlies, daar houden we niet van hier.
Wat ik merk: het voorkomt flink wat nare app-nadraad. Geen venijnige afterparty’s in de DM’s, geen “kan je zus geen maat houden?” van mijn moeder achteraf.
Waarom werkt het psychologisch?
Eerlijk? Ik ben geen psycholoog, maar collega vertelde na een training: als je de strijd loslaat, stappen mensen uit hun ‘ja-maar’-modus. Je breekt het patroon. Vaak blijkt dan dat het vooral de behoefte om gehoord te worden was, niet het argument zelf. Gek, hè?
En misschien is het ook cultureel. Nederlanders zijn weliswaar direct, maar ook dol op harmonie en polderen. Zo’n zin is het poldermodel in drie woorden. Is dat saai? Misschien. Maar probeer maar eens een door-de-weekse werkoverleg uit te zitten zonder dat deze zin valt – ik zou het knap vinden.
Wanneer werkt deze zin níet?
Moet ook eerlijk zijn. Als emoties te hoog zitten of iemand zich niet gehoord voelt, helpt het niet altijd direct. Soms werkt het averechts — dan krijg je zo’n boze blik als: “Dus mijn mening doet er niet toe?” In dat geval helpt het meestal om eerst even te herhalen wat de ander zegt. “Ik snap écht waarom je dat vindt…” en dán pas overstappen op afsluiten.
Mini-handleiding: zo gooi je ‘m secuur in het gesprek
- Laat merken dat je luistert. Paar keer samenvatten, knikken — je kent het wel.
- Introduceer de zin luchtig. “Volgens mij worden we het gewoon niet eens — is ook oké, toch?”
- Stel gelijk een alternatief voor. Bijvoorbeeld: cappuccino halen, wandelrondje maken of iets met Ajax bespreken (werkt verrassend vaak, hoewel misschien niet in Eindhoven…)
Ik gebruik ‘m nu zelf steeds vaker. Minder energie kwijt, meer ontspannen gesprekken. Hoewel, soms voelt het een beetje als opgeven — hoewel misschien ben ik daar te ouderwets voor…
En nu?
wat denk jij: werkt deze simpele zin overal? Of hebben we in Nederland gewoon meer behoefte aan kunnen afsluiten? Laat een reactie achter — of probeer het vandaag nog eens uit in je appgroep. Je zult verbaasd zijn hoeveel rust het brengt. In ieder geval… het zit voorlopig zo, toch?
