Heb je je ooit afgevraagd waarom relaties na je 40ste zo vaak mislopen? Je bent niet de enige — vorige week verzuchtte een vriendin in onze groepsapp: “Het lijkt alsof daten boven de 40 vooral uit afscheid nemen bestaat.” Toch zijn er koppels die het wél redden, tegen alle statistieken en adviezen van ‘experts’ in. Wat is hun geheim? En wat doen ze stiekem helemaal niet volgens het boekje?
Het oude script werkt niet meer
Mensen veranderen naarmate ze ouder worden — dat zie ik zelf ook bij vrienden en familie. Twintigers gaan meestal op in verliefdheid, gedeelde passies en soms naïeve toekomstplannen. Maar na je 40ste? De meeste mensen hebben een geschiedenis — exen, kinderen, hypotheek of gewoon een heleboel herinneringen. Als je verwacht dat alles spontaan werkt zoals in je studententijd, dan kom je bedrogen uit.
Waarom gaat het toch zo vaak mis?
Er zijn nogal wat redenen. Mijn buurvrouw klaagde laatst over het “bagage-probleem” — iedereen sleept zijn verleden, gewoontes en verwachtingen mee. Daarbij komt nog het eeuwige tijdgebrek: werk, ouders, puberende kinderen, voetbal op zaterdag — waar moet je de romance nog tussenproppen? Uit een onderzoek dat ik onlangs las (het precieze cijfer kwijt, sorry), blijkt dat bijna 60% van de relaties na de veertigste strandt door “niet uitgesproken verwachtingen”. Had je die zien aankomen?
- Oude teleurstellingen: Niemand komt ongeschonden uit een leven; iedereen heeft littekens. Het risico? Je projecteert oude pijn op nieuwe mensen.
- Te weinig echte aandacht: Samen in één ruimte zijn betekent niet automatisch dat je ook emotioneel verbonden bent. M’n moeder noemt het “samen maar toch alleen”.
- De angst om te veranderen: Op je veertigste voelt alles wat stabiel is veilig. Maar relaties vragen altijd wat aanpassen. Daar heb je misschien geen zin meer in…
Wat succesvolle koppels anders aanpakken
Wat me opvalt bij stellen die het redden — denk aan mijn oud-collega en haar vriend die nu samen in Haarlem wonen — is dat ze minder bezig zijn met ‘de juiste vorm’ en meer met praktisch samenleven. Ze weten: er is geen sprookje na je veertigste. Samenzijn is afspraken maken, ruimte geven en af en toe toegeven dat je ongelijk had. Klinkt misschien niet heel sexy, maar het werkt vaak wel.
- Pijnpunten bespreken voordat ze escaleren: Ze laten dingen niet sudderen tot er een drama ontstaat. Een keer per week 10 minuten echt praten — klinkt simpel, doen verrassend weinig mensen.
- Grenzen stellen aan werk en familie: In plaats van álles maar te managen, durven ze te kiezen voor hun relatie. Soms zelfs ten koste van kinderen of ouders (tja, dat is geen populaire mening — maar wel soms nodig).
- Nieuwe gewoontes ontwikkelen: Denk aan wandelen bij zonsopgang of één keer per maand samen uit eten. Kleine momenten, groot verschil.
Praktische tips die ik in het wild heb opgepikt
Eerlijk? Er bestaan geen universele recepten. Wat bij het ene paar werkt, werkt bij het andere voor geen meter. Toch, drie dingen hoorde ik de laatste maanden steeds terug in gesprekken — misschien heb je er wat aan:
- Spreek verwachtingen uit, ook als ze ongemakkelijk zijn. Geen idee hoe? Begin gewoon met: “Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik twijfel over…”
- Reserveer elke week tijd waarin je niet over werk, kinderen of de boodschappen praat. Gewoon even niets. Mijn eigen partner en ik proberen het — soms lukt het, soms eindigen we toch bij discussies over gekleurde handdoeken.
- Laat het idee los dat alles ‘goed’ moet zijn. Soms is prima al heel bijzonder.
En als het niet lukt?
Ja, relaties na je 40ste zijn lastig — dat vond zelfs mijn altijd-raadgevende tante afgelopen maand toen ze uit elkaar ging na 27 jaar. Maar dat betekent niet dat je gefaald hebt. Soms ben je gewoon even niet de juiste persoon of is het tijd voor een andere vorm. In elk geval: je bent niet alleen. En misschien — heel misschien — werkt het volgende keer wél.
In ieder geval ben ik benieuwd naar jouw ervaringen — wat helpt jou om je relatie boven de veertig te laten werken? Deel het hieronder of stuur een berichtje. We leren het samen wel… of niet — zo is het leven.
