Vorige maand hoorde ik iets opvallends in de lunchruimte bij NOS: “Je hoeft niet altijd alles uit te praten, hoor. Soms werkt een emoji beter.” Het gesprek ging natuurlijk over ruzies — en ineens viel me op hoe anders jongere collega’s met conflicten omgaan. Terwijl mijn generatie — ja, ik val precies tussen Gen Z en Millennial in, eeuwige sandwich-generatie — soms nog dagen piekert, lijken anderen zaken luchtig te houden. Maar hoe zit dat nou echt? Zijn generatieverschillen zo groot als ze lijken, of praten we onszelf iets aan?

Wat bedoelen we met Gen Z en Millennials?

Eerst even de basics: Millennials zijn geboren tussen ongeveer 1981 en 1996, Gen Z tussen 1997 en 2012 (hoewel, sommige Amerikanen pakken andere jaartallen — best irritant). In de praktijk: Millennials herinneren zich Hyves en MSN nog, Gen Z groeide op met Snapchat en TikTok. Deze digitale start beïnvloedt echt alles, van werk tot vriendschappen en ja — tot de manier waarop je een conflict aangaat.

Ruzie anno 2024: hoe Gen Z het aanpakt

• Sneller appen dan praten. Serieus, telefoontjes zijn “awkward”. Je ziet dat zelfs aan Whatsapp-groepen in onze studentenhuizen — men kiest voor een sticker in plaats van een zwaar gesprek.
• Meer openheid over gevoelens. Mijn buurjongen van 21 zegt: “Heb je een probleem met me? Zeg het gewoon even.” Ja, dat is wennen als je van de generatie bent die eerst het halve conflict in je hoofd reconstrueert…
• Tijdelijk ghosten is oké. Iets wat Millennials soms best hard vinden — bij Gen Z is ‘even verdwijnen uit de chat’ gewoon heel normaal. Niemand die daar een drama van maakt.

Natuurlijk zijn het generalisaties. Maar in groepsgesprekken — deze week nog in mijn voetbalteam — merk je: Gen Z vermijdt zware confrontaties én houdt dingen licht. Sterker nog: af en toe lijkt het conflict zelf bijna onzichtbaar te worden gemaakt. Of dat altijd werkt, weet ik niet.

Hoe pakken Millennials het dan aan?

• Uitpraten tot diep in de nacht. Millennials zijn gewend om alles te willen begrijpen en doorgronden. We plannen een koffiedate, gaan de diepte in en eindigen soms toch met een “we agree to disagree” (maar dan in het Nederlands: “Zullen we het hierbij laten?”).
• Ontwijkend, maar niet vergeten. Veel gesprekken worden eerst geparkeerd. Of er komt een vage Insta-story over “energie zuigers” (hoogstwaarschijnlijk over jou) — herkenbaar?
• Feedback-cultuur. Op kantoor is feedback geven bijna een skill. Mijn collega uit Amersfoort stuurde vorige maand nog een artikel door: “Kritiek mag, als het maar constructief is.”

Waarom verschilt het zoveel?

Een groot deel zit hem in technologische opvoeding. Gen Z is gewend aan constante connectie en vluchtigheid; het gesprek kan altijd gepauzeerd worden. Millennials zoeken juist naar de wortel van de ruzie, omdat ze deels nog de “oude” opvoeding meekregen. Toch zijn er meer verschillen — denk aan de maatschappelijke druk. Gen Z leest dagelijks over mentale gezondheid bij Vice, Trouw en De Correspondent. Ze checken hun gevoelens in de dagboek-app op de telefoon. Millennials zoeken hun oplossingen eerder offline, of bij het jaarlijkse bedrijfsuitje (ja, inclusief groepsfeedback).

Zit er een middenweg?

Moeilijk te zeggen — misschien ben ik niet de beste om dat écht te beantwoorden. Maar ik merk in onze vriendengroep dat een mix verrassend goed werkt. Kort appen na een aanvaring, daarna toch een keer wandelen door het park (onze favoriet: het Vondelpark). Het ene sluit het andere niet uit, hoewel, soms lijkt het wel zo… De tip? Bespreek eens hoe je voorkeur ligt. Je voorkomt veel frustratie.

Praktische tips: relaxed een conflict oplossen

• Stuur een neutrale app als eerste stap — bijvoorbeeld een simpele “heb je even?”
• Gebruik desnoods een emoji om de sfeer licht te houden (maar niet te vaag, anders snapt niemand het)
• Plan indien nodig een fysiek gesprek — dat blijft toch het best werken, zelfs in digitale tijden
• Laat het los als het klein is. Soms is stoppen met praten de beste oplossing. Ja, echt waar

Ik ben benieuwd: Welke manier werkt voor jullie — oud-Hyver of TikTok-fanaat? Drop je ervaring hieronder. Want niemand is perfect in ruziemaken… Mijn moeder zou zeggen: “Zolang je elkaar daarna de hand kunt geven, komt het goed.”