Vorige week, tijdens een wandeling door het Vondelpark, ving ik op dat zelfs stellen met vijftien jaar achter de rug soms over “die ene oude ruzie” praten. Waarom blijven sommige conflicten zo lang plakken? En belangrijker nog: kun je zo’n oud conflict gebruiken om je relatie juist beter te maken? het antwoord is – onverwachts – ja.
Waarom blijven oude ruzies aan je kleven?
Iedereen heeft ze: van die momenten waarop een gesprek ineens ontspoort—de afwas die niet is gedaan, het weekend dat je (weer) bij je schoonouders doorbrengt, de legendarische vakantie in Zeeland met die natte tent. Sommige ruzies worden uitgebreid nabesproken in de groepsapp, andere zwijgen we gemakshalve dood. Maar het gekke is: hoe langer je het negeert, hoe vaker het stiekem opduikt. Mijn collega uit Haarlem zei laatst nog: “Bij ons komt alles vroeg of laat weer boven tafel, meestal met Kerst…”
De kracht van ‘oud zeer’ – als je het anders bekijkt
- Bestaande ruzies zijn een signaal—er zit onderliggend iets
- Ze blijven hangen omdat het ooit belangrijk was
- De manier waarop je terugkijkt, zegt alles over waar je nu staat
Nu wordt het interessant: psychologen van de UvA schreven recent dat oude conflicten “open deuren” zijn. Als jij en je partner terugkijken naar een oude ruzie zonder meteen het moddergooien uit de kast te trekken, kun je ineens elkaars perspectief snappen. Dat klinkt makkelijk, maar – eerlijk is eerlijk – ik heb het pas na jaren leren toepassen. Misschien werkt het niet voor iedereen, maar in mijn vriendengroep zien steeds meer mensen het nut van samen goed (en soms met humor) terugblikken op oude gedoe.
Zo werkt het: oud conflict als relatieredders
- Pak het op een rustige dag erbij — Niet wanneer je al gestrest bent want ja, dan eindig je alleen maar in verwijten. Op dinsdagavond na het eten werkt meestal beter dan zondag half zeven.
- Vertel hoe je je toen voelde — Maar… probeer vooral te praten over jezelf, niet over wat de ander “verkeerd” deed. Bijvoorbeeld: “Die opmerking toen voelde echt rot, vooral omdat ik moe was van werk.”
- Vraag: “Wat dacht jij toen eigenlijk?” — Soms komt er dan iets totaal onverwachts uit. Mijn vriend verraste me laatst met: “Ik dacht dat jij me gewoon niet aardig vond op dat moment.” Nou ja…
- Lach samen om de ‘kleinheid’ ervan — Achteraf lijken de meeste ruzies vooral banaal. Dat is geen verwijt, maar een kans om samen te relativeren.
- Bepaal samen wat je wél wilt meenemen — Misschien gewoon een nieuwe afspraak, of elkaar voortaan herinneren: “We weten nu hoe het werkt tussen ons.”
Twee valkuilen die ik zelf vaak zie
Natuurlijk gaat dit lang niet altijd soepel. Soms laait een oude discussie op net als je denkt: “nu ben ik er echt overheen”. Of je ontdekt samen dat er nog iets knaagt waarvan je dacht dat het allang was opgelost. Mijn buurvrouw uit Utrecht noemde dat laatst “relatiedrift”—die neiging om toch weer oude koeien uit de sloot te halen.
Belangrijkst: realiseer je dat dat ook oké is. Niet alles hoeft gladgestreken. het gaat meer om het idee dat oude ruzies, als je het samen aankan, iets inzichtelijks geven voor de toekomst. Of ik het altijd zelf goed doe? Absoluut niet. Maar de keren dat het lukt—zijn eerlijk gezegd goud waard.
Dus… moet je elke ruzie opnieuw bespreken?
Dat lijkt misschien overdreven, maar soms is het precies wat nodig is. Even terug, even simpel gezegd: oude conflicten hoeven geen littekens te blijven. Ze kunnen juist het cement zijn waarmee je samen verder bouwt. Hoewel, ik denk dat je soms ook gewoon moet leren loslaten. balanceren, dus.
Toen we in ons vriendenclubje over deze aanpak spraken, zei iemand: “Bij ons is geluk in kleine stukjes, beetje ruziën hoort erbij.” Misschien is dat het. In ieder geval, probeer het eens uit. En wie weet kom je tot inzichten waar je drie maanden geleden hard om moest lachen – of huilen.
Heeft zo’n aanpak bij jou gewerkt, of ben je juist iemand die alles liever vlot vergeet? Laat vooral een reactie achter – in ieder geval ben je niet de enige die die ‘ene ruzie’ niet kwijt is…
