Het viel me laatst weer op tijdens het wachten op lijn 21 naar Centraal Station: niemand, echt niemand, verontschuldigde zich meer met dat ouderwetse ‘excuses’. Terwijl er een jonge gozer mij bijna omver liep met z’n skateboard, zei hij alleen “m’n fout, ouwe”. Dat zette me aan het denken — waarom klinkt een ouderwets beleefd excuus nu ineens zo stijf? Bestaat ‘sorry’ nog wel, of heeft Gen Z gewoon een nieuwe code bedacht?

Van “pardon, mevrouw” naar “mijn bad” — wat is er gebeurd?

Waarschijnlijk heeft u het ook gemerkt de laatste tijd. Op schoolpleinen, werkplekken en in de supermarkt — die traditionele, formele excuses verdwijnen langzaam. In plaats daarvan hoor je “m’n bad”, “yo, dat was dom”, of soms gewoon een opgestoken hand en klaar is kees. Mijn buurjongen — 18, fanatiek TikTokker — noemt dat “gewoon chiller”. Volgens hem klinkt beleefdheid ineens verdacht.

Dat klinkt misschien een beetje rebels, maar het is meer pragmatisch dan u denkt. Jongeren willen authentiek overkomen, geen ‘toneelstukje opvoeren’ zoals ze vaak zeggen. Iemand appte in onze familie WhatsApp-groep: “Niemand gelooft nog een ‘excuseer’ die uit de lucht komt vallen.” En ergens snap ik dat wel…

Waarom klassieke excuses zo stijf klinken

• Authenticiteit telt zwaarder: Een ingestudeerde “sorry” voelt nep, terwijl een snelle “oeps, mijn fout” veel directer is.
• Formeel = afstand: Te beleefd klinkt ongeïnteresseerd. Persoonlijke toon is belangrijker dan ooit.
• Sociale media als katalysator: Appen, snappen, DM’en — overal draait het om informeel contact. Excuses móeten snel en persoonlijk.

Zelf betrap ik me er regelmatig op dat ik met vrienden ook geen uitgebreide verontschuldiging meer stuur. “Sry, was ff vergeten” volstaat meestal. Vroeger voelde ik me daar ongemakkelijk bij, maar nu… iedereen snapt toch wat je bedoelt?

Zo zeggen jongeren nu “sorry” (en waarom je ’t misschien moet proberen)

Een klasgenoot van mijn dochter zei tijdens een familie-etentje zomaar “dat lag aan mij, chill?”. Het klonk even raar — maar het werkte. Geen ongemakkelijke stiltes, geen boze blikken.

Er is zelfs een naam voor: low stakes apologies. Niet zwaar aanzetten, maar gewoon de spanning weghalen. Wat ik merk: het is minder belastend, luchtiger en mensen blijven doorpraten. Misschien niet voor elk kantoor geschikt, maar probeer volgende alternatieven eens:

• “M’n bad”
• “Was ff niet handig van me”
• “He, dat was dom, snap ik”
• Of gewoon een appje: 🤦‍♂️

Hoewel ik niet zeker weet of ik het tegenover m’n baas zou durven, werkt het onder vrienden verrassend goed. Nou ja, misschien ben ik gewoon ouderwets — maar eerlijk is eerlijk, het scheelt tijd en drama.

Moet je formeel blijven of juist meegaan?

Hier worstel ik nog steeds mee. Op werk blijf ik Formeel met een hoofdletter F, maar met vrienden en familie merk ik dat die nieuwe, snelle excuses gewoon fijner zijn. Mijn moeder zei altijd: “beleefdheid kost niks”. Maar tijden veranderen, en soms doet een eenvoudige “oeps” veel meer dan een hele lap tekst.

Overigens, in hippe koffietenten in Rotterdam hoor je bijna niemand meer ‘pardon’ zeggen — het is eerder een insiders-taal geworden. Misschien is dat ook wel de charme. In ieder geval: een vleugje spontaniteit maakt veel goed.

Dus ja, beleefde excuses zijn even uit de mode — maar echt verdwijnen zal het vast niet…

En nu?

Of je blijft bij een traditioneel “excuseer” of zegt gewoon “mijn bad” — uiteindelijk draait het om contact. Probeer het eens, kijk wat werkt in jouw kring. En ben ik nou de enige die merkt dat we met minder woorden soms meer zeggen? Laat het weten in de reacties hieronder — of stuur gewoon een 🤙, dan weet ik genoeg.