Je staat er waarschijnlijk nooit bij stil hoeveel vragen je per dag uit je mond tovert. Waarom regent het altijd als ik op de fiets zit? Hoe laat komt die bus eigenlijk? Moet ik vanavond toch maar broccoli eten? Maar wat als je ineens — twee volle weken lang — besluit géén enkele vraag meer te stellen? Geloof me, ik heb het geprobeerd, en eerlijk: het resultaat was… bijzonder.

Waarom zou je stoppen met vragen stellen?

Het idee kwam eigenlijk uit een discussie in onze vrienden-Whatsapp. Iemand riep: “Als je stopt met vragen, luister je meer.” Ik dacht: waarom niet. Dus begin april besloot ik te testen: veertien dagen geen enkele vraag hardop stellen. Niet aan mijn partner, niet op werk — ja, zelfs niet aan Google of ChatGPT. Alleen denken, niet vragen.

Dag 1–3: Onwennig en frustrerend

De eerste dagen voelde het alsof ik met plakband op mijn mond zat. Op kantoor barstte ik bijna van de vragen — over een nieuw project, over waarom de koffiemachine alweer stuk was (Serieus, dat ding is elke maart kapot. Of alleen bij ons op kantoor?). Maar ik hield me in. Mijn collega Marieke vroeg of ik ziek was, zo stil als ik bleef. Je merkt pas hoeveel gespreksstof verloren gaat als je alleen maar kunt luisteren…

Minder praten, meer observeren

• Luisteren ging beter. Opeens merkte ik wat mensen zeggen zonder dat ze het zeggen — lichaamstaal, zuchten, dat soort dingen.
• Meer focus. Geen tijd verspillen aan “Waar heb jij die trui gekocht?” — gewoon door.
• Tijdswinst. Wonder boven wonder: mijn werkdagen werden compacter. Geen omwegen, gewoon dóór.

Mijn buurman (hij moppert meestal over de parkeerplek) zei vorige week: “Gek, je bent zo rustig — wat is er?” Ik had zin om terug te vragen, maar… tja.

Sociale chaos (en onverwachte voordelen)

Halverwege die 14 dagen gebeurde er iets raars. Zonder vragen begonnen mensen mij meer te vertellen. Alsof een stilte uitnodigt tot delen. In onze vrijdagmiddagborrel — meestal een salvo aan ‘hoe-was-jouw-week’-vragen — begon mijn collega Peter ineens uitgebreid te praten over zijn hobby’s. Echt diep, zonder dat iemand iets vroeg. Ik dacht: misschien hebben we soms té veel vragen nodig voor écht gesprek.

Negatief? Zeker ook…

Natuurlijk was niet alles positief. Ik miste veel info op werk. En eerlijk: je komt soms ongeïnteresseerd over als je niks vraagt — vooral bij je schoonfamilie. Mijn moeder vond het maar saai. Ze vroeg uiteindelijk of ik ruzie had (nee mam — gewoon een experiment). Misschien was het, achteraf, maar goed dat het maar twee weken was.

Wat heb ik geleerd?

• Meer luisteren levert verrassende verhalen op
• Vragen stellen is sociaal smeermiddel — zonder voelt contact stroef
• Zelfs ongemak kan tot rust leiden, maar… misschien niet langer dan 14 dagen
• Je omgeving merkt meer dan je denkt — zelfs je stilte

Of het een aanrader is? Misschien. Ik heb veel geleerd, maar zal niet snel nóg eens twee weken alles inslikken. Al werkt een dagje alleen maar luisteren heel verfrissend.

Zelf proberen? Of toch niet?

Dus — durf jij 14 dagen zonder vragen? Ik weet niet of iedereen hetzelfde eruit haalt, maar eens een dag experimenteren kan geen kwaad. Of misschien ben ik gewoon te nieuwsgierig van aard. laat hieronder weten of jij het zou volhouden, of gooi dit artikel in je groepschat voor een uitdaging… in ieder geval, je kijkt anders tegen gesprekken aan.

In ieder geval: het was een experiment waard. Volgende keer probeer ik misschien 14 dagen zonder antwoorden geven — maar dat is weer een ander verhaal.